“Mijn hobby’s zijn shoppen, uiteten met vrienden en familie, kleding ontwerpen en koken – vooral de Aziatische keuken – en ik werk zo nu en dan in de zaak van mijn ouders. Ik beleef Nederland als een vrij en mooi land. Ik voel mij hier thuis, ook al ben ik heel anders opgevoed qua cultuur. Mijn etniciteit is Vietnamees en Chinees; thuis werd ook alleen Vietnamees en Chinees (Kantonees) gesproken.

De Nederlandse taal was daardoor heel erg moeilijk voor mij. Hierdoor was het ook lastig om contact te zoeken met andere kinderen. Ik denk dat ik daarom werd gepest, om mijn uiterlijk en omdat ik de taal niet beheerste. Kort samengevat ervaar ik iedere dag van mijn leven wel enige mate van racisme: op school, in de winkel, op straat, in de stad. Er wordt altijd wel iets geroepen. Als op school iemand jarig was, zongen ze ‘Hankie pankie Shanghai’ en trokken de kinderen hun ogen tot een spleetje. ‘Dat hoef jij niet te doen’, zeiden mijn klasgenootjes dan, ‘je hebt al spleetogen.’ Of je wordt gewoon op straat uitgescholden: ‘Kijk een chinees! Nihauw’, roepen ze dan. ‘Kut chinees, ga terug naar je eigen land. Daar eten jullie eten honden en katten?’ Als ik alle opmerkingen, waarmee ik ooit belachelijk ben gemaakt opschrijf, is het meer dan een A4tje vol!

Tegenwoordig maak ik altijd een bewuste keuze als iemand een zogenaamd leuk ‘grapje’ over mijn uiterlijk probeert te maken. Of ik negeer het, of ik confronteer degene met het feit dat het grapje kwetsend is. Dat het echt niet oké is om iemand van een andere geloof of afkomst uit te schelden of er grapjes over te maken. Zo heb ik geleerd om trouw aan mezelf te blijven. Mijn kracht is dat ik behulpzaam ben. Ik ben iemand die altijd zal blijven leren en mijzelf wil blijven ontwikkelen. Ik sta open voor nieuwe ervaringen die op het pad komen in mijn leven. Dat bewustzijn heeft mij sterk gemaakt. Als iemand dan een mening over mij heeft, zegt dat meer over die persoon dan over mij.

Dankzij mijn werk kom ik mensen tegen met goede en slechte verhalen. Bijna heel Heerlen komt bij ons wel langs, haha. Ik laat iedereen in zijn waarde. Want uiteindelijk zit je er zelf mee als je blijft vasthouden aan het negatieve dat je meemaakt. Daarbij maken mijn kids mij sterk; zij geven mij positieve energie. Dus ook al ben ik anders dan de ‘normale’ Nederlander. Ik ben er trots op dat ik Aziaat ben en hou van mijn roots. Wat zou het hier toch mooi zijn, als meer mensen elkaar laten voor wie ze zijn en in hun waarden laten.”