Wij gaan nog vaak naar Rotterdam toe. Sommige familieleden komen ook naar Heerlen om ons te bezoeken, maar sommigen vinden de afstand te groot. Dat vind ik wel moeilijk, want als je het eenmaal gewend bent is de afstand best te doen.

Mijn kinderen zijn halfbloedjes. Zij hebben een Surinaamse vader. Ik ben wit. In Rotterdam merkten wij al dat onze kinderen gepest werden. Vooral de oudste. Die was zelf ook niet op zijn mondje gevallen. Ze vertelden het altijd direct aan mij als er op school iets was gebeurd, of als zij gepest of getreiterd werden. Ik herinner mij een voorval met een leraar. Mijn zoon moest huiswerk maken maar had dat niet gedaan. De leraar droeg hem in de klas op te gaan staan. Terwijl mijn zoon stond zei hij: ‘Waarom heb jij je huiswerk niet gemaakt? Ik wil dat je het NU gaat maken en beval hem te gaan zitten.’ Toen hij wilde gaan zitten, trok de leraar de stoel weg waardoor mijn zoon viel. Toen hij dit verhaal vertelde ben ik direct naar school gegaan en heb ik deze leraar flink de waarheid gezegd. Ook al moet je iemand niet, zo ga je niet met mensen om. Dat is crimineel. Ik vind het heel belangrijk om voor mijn kinderen op te komen. Zo ben ik.

Een ander voorbeeld. Recent moest ik met mijn dochter naar het ziekenhuis. Zij vertelde haar verhaal zodat de arts een diagnose konden stellen. De artsen reageerden verbaasd dat ik de moeder ben van mijn dochter. Ze dachten dat ik een vriendin was omdat ik wit was en niet donker. Die aannames vind ik enorm vervelend. Zij snappen toch ook wel dat het wetenschappelijk mogelijk is dat een witte moeder gekleurde kinderen kan krijgen! Er zijn zoveel stellen die gemixt zijn en dat doorgeven aan hun kinderen. ‘Oh, dus ze zijn niet geadopteerd’, hoor je dan? Enkel vanwege de kleurverschillen! Al die vooroordelen. Dat is niet fijn. Het komt heel hard over. Ik snap niet dat mensen zo kunnen praten over andere mensen. Het oordeel is al klaar als je ons ziet. En dat gebeurt niet een keer maar regelmatig.

Soms voel ik mijzelf een omgekeerde bounty. Wit van buiten, bruin vanbinnen. En zo heb je ook mensen die bruin van buiten en wit van binnen zijn. Zoals de zus van de vader van mijn kinderen. Die riep dat net zoals ik ook altijd. Dat komt omdat ik in de Surinaamse cultuur ben opgegroeid en deze cultuur al lang een deel van mijn leven is. Ik weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen maar het is een gevoel. Uiteindelijk denk ik dat we allemaal van hetzelfde bloed zijn. Ik vind het daarom belangrijk dat we gewoon met respect met elkaar omgaan en iedereen in zijn waarde laten. Er zijn gelukkig genoeg mensen die dit wel kunnen. Laat mensen zijn wie zij zijn en voelen. Verander niet voor ander omdat zij dat willen. Blijf te allen tijde jezelf.

Mijn hoop voor de toekomst is dat de wereld weer een beetje anders wordt. Gewoon weer gezelligheid met elkaar. Tegenwoordig zit iedereen binnen. Ik hoop dat we de deuren kunnen openhouden en gewoon bij elkaar binnen kunnen lopen. Geen negativiteit meer. Dat kinderen zich weer veilig voelen buiten en op stap durven te gaan. Als ouder zijnde word je daar ook voorzichtiger in. Zeker naar mijn kinderen toe. Qua politie is het ook niet altijd veilig voor donkere jongeren. Hoe vaak worden ze niet vals van iets beschuldigd omdat zij in de buurt waren. De donkere jongeren krijgen als eerste de schuld. Laten we de wereld alsjeblieft wat liever maken. We zijn allemaal van rood bloed.”