“Vergeleken met Rotterdam vind ik het prettiger in Heerlen. Het is rustiger. Ik had een fijne jeugd en genoeg lieve vrienden. We speelden veel buiten. Eigenlijk heb ik precies de jeugd gehad zoals ik mij een goede jeugd voorstel.

Op school ging het minder goed. Ik had goede maar ook slechte dagen en werd gepest door mijn gewicht. Ik was erg fors en dat moest ik altijd te horen, liefst gecombineerd met racistische uitspraken zoals dikke n&%§$, varken, k&%-zwarte, kut-n&%§$. Dat soort uitspraken hebben impact. Je draagt ze pijnlijker wijze altijd met je mee. Ik kon er gelukkig altijd met mijn ouders over praten en vertelde het direct wanneer er iets was gebeurd. Leuk is het niet. Het raakt je.

Nu, in mijn volwassen leven word ik niet meer gepest. Tegenwoordig zijn er ook een hoop organisaties waar je dergelijke uitspraken kunt melden. Het blijft een beetje een vraagteken wat deze instanties precies doen. Maar, het feit dat je gehoord wordt en erkenning krijgt over het verbaal geweld, is toch al iets. Gehoord worden is belangrijk. Zelfs de mensen die pijn veroorzaken bij een ander willen gehoord worden. Praten is belangrijk. Zelf heb ik nooit melding gedaan. Wat er vroeger gebeurd is draag ik nog steeds elke dag bij me. Dat ik een varken en al die andere woorden genoemd werd, blijft mij het meeste bij. Woorden kunnen veel schade aanrichten. Het heeft mij als volwassen onzeker gemaakt.

De wereld zou mooier zijn als we meer respect naar elkaar toe zouden hebben en goede omgangsvormen bezitten. Een mooi voorbeeld vind ik de social media. Daar zijn heel veel mensen die vanaf hun computers de meest afschuwelijke dingen roepen. Of wanneer er vechtpartijen zijn. Ga niet lopen filmen maar help elkaar. Oké, ikzelf zou misschien niet helpen vechten. Dat durf ik niet. Daar ben ik te bang voor. Het gaat er gewoon om dat je moet laten zien dat je elkaar helpt en niet gaat filmen en geen pesterijen uitvoert. Want dat beschadigd mensen heel erg.”