“Ik werk of studeer op dit moment niet, want ik kamp met mentale problemen die ik een plek probeer te geven. Ik heb nogal wat te verwerken. Ik krijg hierbij gelukkig veel steun van mijn vrienden en familie. Zij gaan door het vuur voor mij en daar ben ik heel dankbaar voor. Al op jonge leeftijd kwam ik erachter dat ik anders was. Ik ben als vrouw geboren en viel op meisjes. In Indonesië was dit indertijd nog een taboe. Hetzelfde geldt als je jezelf identificeert als transgender. In Nederland kwam in aanraking met de Europese cultuur en op mijn 18de ben ik ‘uit de kast gekomen’. Toen heb ik mijn vrienden en familie verteld dat ik op meisjes val. Iedereen reageerde eigenlijk heel normaal. Alleen mijn opa, die mij bijbelles gaf, had weerstand. ‘Als jij mij kan aantonen dat er ergens staat dat God mij niet meer liefheeft omdat ik op vrouwen val, dan stop ik per direct met het liefhebben van vrouwen’, zei ik. Dat kon hij natuurlijk niet. Je moet mensen een stelling geven. Daarna legde ik hem uit hoe ongelukkig het mij zou maken wanneer ik met een man zou moeten trouwen. Mijn opa koos ervoor dat hij mij gelukkig wilde zien en gaf zijn goedkeuring.

In mijn familie heb ik liefdevol steun ontvangen voor mijn geaardheid. In de maatschappij is dit een stuk moeilijker. Er strijden al veel mensen voor gelijke rechten in de LGBTQIA-wereld. Maar, er is nog steeds veel taboe en erger nog, wereldwijd is er veel geweld tegen deze groep. In Nederland is dit een stuk minder erg. Zelf heb ik nog nooit met geweld te maken gehad, maar ik heb mij wel onveilig gevoeld in sommige situaties. In 2015 identificeerde ik mij als transgender. Doordat ik mijzelf kon zijn, was ik meteen gelukkiger maar gevoelsmatig was ik er nog niet helemaal. Ik wist ook niet welke weg ik moest inslaan om in transitie te gaan. Ik meldde mij bij de huisarts. De transitie vond uiteindelijk plaats in Amsterdam. Dat was een intense periode met heel veel gesprekken met dokters, deskundigen en een keer per maand sprak ik een psycholoog. Zij onderzoeken heel goed of dit de juiste keuze voor jou is. Je kunt daarna ook niet meer terug.

In de tussentijd ging het leven door – ik was nog niet geopereerd. Ik heb toen wel aan collega’s laten weten dat ik in transitie was en graag als hij aangesproken werd. Ook al had ik borsten, ik was en ben een man. Als mensen rotte opmerkingen maakten, zette ik een masker op. Ik liet mij niet zichtbaar raken. Eenmaal thuis belde ik op moeilijke dagen meteen mijn vader om over de gebeurtenissen te praten. Mijn visie is dat je je niet moet laten leiden door de meningen van de mensen die jou niet begrijpen. Velen kijken naar mensen uit de LGBTQIA+wereld alsof zij van een andere planeet komen. Laat iedereen zichzelf zijn. Of je nu lesbisch bent of homo of biseksueel of wat dan ook. Plaats niemand niet in hokjes.

Ik ben blij dat ik in Nederland woon. Hier kun en mag je jezelf zijn. Als Indonesische transgender vind ik het echter niet makkelijk in de maatschappij. Empathie is ver te zoeken, terwijl je altijd iemand kunt helpen. Soms is een luisterend oor genoeg en hoef je niet eens iets te zeggen. Het is moeilijk om dit te vinden tegenwoordig. En er wordt met twee maten gemeten. De hulpverlening is bagger en educatief is het bagger; hulpverleners passen niet toe wat zou moeten. Voordat je kan zijn wie je bent moet je echt tot het uiterste gaan. Je moet zo hard bewijzen dat je, zoals ik, een transitie wil. Ik heb ontelbaar veel stappen moeten zetten om daar te zijn waar ik nu ben. Om gezien en aangesproken te kunnen worden als Myron. Sinds 2018 staat mijn naam mijn paspoort. Daar ben ik trots op. Maar in dit hele traject ben je een nummer. Ga jij niet goed? Dan zijn er tien anderen voor en na jou. Ik zeg het heel eerlijk. Zo is het hoe ik het ervaar. Zo is het hoe we worden gezien in de maatschappij.

Mijn verleden als vrouw zie ik als mijn fundering. Nu ben ik een man en ga ik zo ook door het leven. Myron is een man met principes. Iemand met normen en waarden, die duidelijk zijn eigen grenzen aangeeft. Dat heb ik moeten leren. Dankzij therapie ben ik daar waar ik nu ben. Wanneer mensen mijn grenzen niet accepteren, laat ik hen los. Maar ik vergeet mijn verleden niet en waar ik vandaan kom. Soms spreken mensen mij nog aan met mijn oude naam. Dat zijn meestal mensen die ik niet dagelijks spreek, dus ze zijn niet op de hoogte. Ik leg de situatie dan uit en krijg meestal een sorry. Ik heb daar begrip voor. En soms gaat het dieper. Zo heb ik een discussie gehad met mijn biologische broer. Hij vindt mijn transitie lastig. Ik vind dat hij eerlijk mag zeggen wat hij vindt, maar wel op een respectvolle manier. Als iemand oprecht van mij houdt dan accepteer je de verschillen. Dan kijk je ook naar de weg die ik heb bewandeld om daar te zijn waar ik ben gekomen. Je kunt mijn pad, hoe ik leef en wie ik wil zijn, niet in twijfel blijven trekken. Alsof ik niet weet waar ik mee bezig ben. Hiervoor moet je echt wel sterk in je schoenen staan.

Ik zou niet weten waar ik zou staan als ik geen therapie had gevolgd. Ik heb periodes gehad waarin ik het niet meer zag zitten en heb er serieus over nagedacht om mijn leven te stoppen. Ik was het zat. Ik werd niet gehoord en voelde me niet begrepen. Ik ging van het kastje naar de muur. Ik zocht naar rust. Het beëindigen van mijn leven leek een optie. Gelukkig had ik een goede psycholoog die er voor mij was. Hij zorgde ervoor dat ik mij gehoord voelde. Een luisterend oor was wat ik nodig had. Toen werd ook duidelijk dat ik borderline en depressies heb. Nu ik dat weet wordt mijn leven ‘werkbaarder’.

Als ervaringsdeskundige zou ik willen zeggen tegen mensen die te maken krijgen met een soortgelijke uitdagingen in het leven: praat met je omgeving. Praat met je familie. Als jij voelt dat je in een verkeerd lichaam zit, uit je dan. Laat het weten aan je huisarts en aan mensen die je kunnen helpen. Ga naar informatieavonden. Onderzoek alles en begin je journey. Geloof in jezelf. Tegen mijn vader (samen met mijn schoonmoeder mijn steun en toeverlaat) heb ik gezegd: je bent een dochter verloren maar je hebt er een zoon voor teruggekregen. Hij vond dat in het begin moeilijk maar heeft mij uiteindelijk geaccepteerd zoals ik ben en wil zijn. Hij vindt het belangrijker dat ik gelukkig ben.
Ik heb ervoor gekozen om echt aan mezelf te werken en dat kun jij ook. Wees altijd jezelf.”