“Ik ben de hele week alleen maar bezig met dansen. Dit is een vorm van ontladen voor mij door middel van een stukje kunst. Het is allemaal begonnen toen ik een jaar of 8 was. Ik zag Michael Jackson op de televisie en dat vond ik heel vet! Dus ik probeerde hem na te doen. Elke dag stond ik daarna samen met mijn broer voor de televisie te oefenen. Dat was het begin van mijn danscarrière! Zo ben ik gaan dansen!

Michael Jackson leeft niet meer, mijn huidige inspiratiebronnen zijn Dan Karaty en Timor Steffens, die bij Michael Jackson heeft gedanst. Zij zijn allebei een voorbeeld voor mij. Ik ben in Heerlen geboren en alles wat bij Heerlen hoort heb ik meegepikt. Ik voel me hier thuis. Maar ik vind het ook heel leuk om met de cultuur bezig te zijn van het land waar mijn voorouders vandaan komen. Dat is ook mijn afkomst. Ik voel mij fifty-fifty Nederlands en Antilliaans. Vroeger riep ik wel eens: ‘Woonde ik maar in een ander land, want het lijkt me daar beter.’ Maar dat weet je natuurlijk nooit. Ik ben tevreden met wat ik heb en ik heb mede dankzij mijn familie, een goede weg bewandeld.

Ik maak ook wel racisme mee. Een voorval dat mij altijd is bijgebleven gebeurde in 2017. Ik zat op de dansopleiding en droeg mijn trainingspak; achterop de rug stond heel groot ‘MBO Dans’ in opvallende oranje letters. Ineens werd ik aangehouden door de politie. Er was een inbraak geweest in de omgeving en ik voldeed blijkbaar aan het signalement. ‘Wacht even’, dacht ik: ‘Dit klopt niet!’ Ik was een zwarte jongen met een trainingspak aan en een muts op. Dat signalement was een slap excuus.

Ik moet harder werken vanwege mijn kleur; dat ervaar ik wel in mijn leven. Ik ben aanwezig geweest bij de Black Lives Matter demonstratie in Heerlen met mijn dansgroep; daar heb ik dit ook verteld. Mijn kleur zorgt voor een 1-0 achterstand. Maar, ik ben een harde werker. Ik krijg regelmatig complimenten van de mensen om mij heen. Die zeggen: ‘Je doet het goed!’ Die achterstand heeft echter invloed op de kansen die je krijgt. Ik werk in het onderwijs en tijdens het sollicitatiegesprek voor mijn huidige werkplek zag iemand de naam Mathilda staan en dacht: ‘Dat is een meisje, dus ik nodig haar uit.’ De persoon in kwestie was verbaasd dat ik een jongen ben: ‘Oh, dat hadden we niet verwacht!’ Daarop volgde meteen de vraag: ‘Waar kom je vandaan?’ Ik vind het niet nodig om die vraag te stellen bij een sollicitatiegesprek.

Ik geef niet op en blijf volhouden. Dat is gelijk een van mijn sterkste kanten! Ik merk dat er anders naar mij gekeken wordt als ik succes heb. Dan willen mensen een graantje meepikken. Een paar jaar geleden kwam ik een theater binnen en zei dat ik het theater wilde huren omdat ik een musicalshow ging maken. Een productiemedewerker lachte me uit en zei: ‘Pffff, weet je wel hoe duur dat is?’ Maar dit had ik vooraf al uitgezocht. Een jaar later stond ik in datzelfde theater met mijn eigen productie en drie uitverkochte shows. Zo gaat dat. Mensen schatten je lager in en lachen je uit. Maar ik werk hard en krijg het voor elkaar! En soms wordt er wel eens gedacht dat ik iets beter kan door mijn kleur. Ik geloof daar niet in. Ik stimuleer mijn leerlingen om te oefenen en het beste uit zichzelf te halen. Als je er alles voor over hebt, kun je leren wat je wil. Huidskleur speelt daarin geen rol.

Mijn hoop voor de toekomst is dat mensen gaan inzien dat iedereen gelijkwaardig is en stoppen met onderscheid maken. We zijn allemaal hetzelfde, ongeacht kleur. Laatst heb ik het boek ‘Master your mindset’ gelezen. Dit heeft mij geïnspireerd om bewust bezig te zijn met het waarmaken van mijn dromen, zonder dat ik daarbij wordt tegengehouden door beeldvorming of belemmerende gedachten.

Wat ik aan iedereen wil meegeven is dat het niet uitmaakt wat je kleur is of dat je wel of niet succesvol bent. Doe wat je leuk vindt. En: wees dankbaar voor wat je hebt, het kan zo voorbij zijn. Dat is mijn motto, op deze manier leef ik mijn leven. Daarom heb ik op mijn arm het woord ‘grateful’ laten tatoeëren.”